75 TJK’NIN SESİ TEMMUZ 2023 VELIEFENDI HIPODROMU IKINCI EVIM Yalçın Arslan [Enver Arslan’ın babası] “Açıkçası benim İstanbul’da “nefes alabildiğim” tek yerin Veliefendi Hipodromu olduğunu söyleyebilirim. Bu nedenle ister Babalar Günü olsun ister alelade bir gün olsun buraya gelmek her daim alternatiflerim arasında yer alıyor. Başka insanlar da böyle düşünüyor olacaklar ki akın akın Veliefendi Hipodromu’na giriş yapıyorlar. Ben 1975 yılından bu yana düzenli olarak hipodroma gelirim ve burada tek bir kötü niyetli insana rastlamadım. Artık benim “şansım” mı diyeyim bilemiyorum ama en zengininden en fakirine kadar kiminle tanışsam dostane yaklaşımlar ile karşılaştım. Buranın müdavimleri ile sıkı bir dostluğumuz oldu. Bazılarının yaşı onları ilk kez gördüğümde “elimde büyüdüler” diyebileceğim kadar gençti fakat şimdi onlar da orta yaşlara adım attılar. Gide gele hipodromda çalışan emekçiler ile dostluklarımız da gelişti. Sağ olsunlar bana “Baba” lakabını taktılar. Veliefendi Hipodromu benim ikinci evim ve ben en çok burada deşarj oluyorum. TORUNLARIMIN ELINDEN TUTARAK ONLARI HIPODROMA GETIRIYORUM Biz Çerkesiz ve Çerkesler atlara olan ilgi ve sevgileriyle bilinirler. Ben de babamdan miras aldığım bu sevgiyi oğlum Enver’e ve abisi Korhan’a aktardım. Enver’i Veliefendi Hipodromu’na ilk defa getirdiğimde henüz 6 yaşındaydı. Geliş o geliş, Enver atları ve at yarışlarını o kadar çok sevmiş olacak ki bir daha buradan başka bir yere gitmek istemedi. Biz içeri girer girmez ortadan kaybolurdu. Kah arkadaş edinir onlarla oyunlar oynar, kah tribünlerde yarış seyrederdi. Tabi o yıllarda hipodrom çok daha kalabalıktı çünkü televizyon yayınları bu kadar gelişmemişti, internet de yoktu. Doğal olarak cep telefonları da yoktu. Enver’e eğer bu kalabalıkta beni bulamazsa padoğun orada diğer alanlara göre nispeten daha sakin olan bölümde birlikte belirlediğimiz noktada beni beklemesini tembih etmiştim. Daha sonra Enver büyüdü ve kendi evlatları oldu. Ben de torun sahibi oldum. Şimdi de torunlarımın elinden tutarak onları hipodroma getiriyorum ve çok bahtiyarım. Bu hislerin herkese nasip olmasını diliyorum. Veliefendi Hipodromu’nda bir aile ortamı var. Buraya cebimde para olmadan gelsem, buradan aç çıkmayacağımı ve eve dönmek istediğimde asla yolda kalmayacağımı biliyorum. Dile kolay, 1975 yılından bu yana; neredeyse yarım asırdır hipodroma gelip gidiyorum. Buraya ilk gelişimin de bir hikayesi var. Emekli olmadan önce çalıştığım özel bir holdingin yöneticilerinden birisi at yarışı oynamayı çok severdi. Bir gün benden oynadığı kuponları Veliefendi Hipodromu’na götürüp yatırmamı rica etti. O zaman gişeler Veliefendi Hipodromu’nun giriş kapısı önünde yer alıyordu. Dolmuştan iner inmez bir duraksadım ve kendi kendime “Ben buraya daha önce gelmiştim” dedim. Demek ki 5 yaşımda kaybettiğim babam da vefat etmeden önce benim Enver’e yaptığım gibi elimden tutmuş ve beni buraya getirmiş. Kendimi bildim bileli ilk defa geldiğime emin olduğum bu yere daha önce geldiğimi bir Veliefendi Hipodromu çalışanına içeride yer alan bazı binaların yerini daha hiç içeri girmeden söyleyerek teyit ettim ve kesin olarak anlamış oldum. TÜM BABALARA EVLATLARINA AT SEVGISI AŞILAMALARINI TAVSIYE EDIYORUM Diğer spor branşlarının aksine hipodromlarda bir agresiflik göremezsiniz. Herkes kendi tuttuğu atı destekler ve ortalama iki dakika sonra tuttuğu at birinci olsun veya olamasın bir sonraki yarışa odaklanır. Bunca yıldır hipodroma geliyorum bir tane bile şiddet olayına rastlamadım. Zaten Türkiye Jokey Kulübü yetkilileri de yarışseverler de hipodrom adabına, bu köklü kültürün gereklerine uymayan kişileri burada barındırmazlar. Bugün Babalar Günü olması sebebiyle de tüm babaların babalar günü kutlu olsun. Son olarak tüm babalara kendi evlatlarına at sevgisini aşılamalarını şiddetle tavsiye ediyorum.”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODAzNjM=